Ruth Snyder – (a house is not a home…)

“εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή”

“Εδώ το αντικείμενο δεν είναι ένα… στο προσκήνιο υπάρχουν και οι άλλοι …και στο παρασκήνιο υπάρχουν οι Άλλοι των άλλων..εκεί που ορίζεται η γκρίζα ζώνη, το διάστημα τομής…όμως οι τομές περικλείουν πόνο…” – Carina

–

H Ruth Snyder καταδικάστηκε σε θάνατο απ’ το αμερικανικό κράτος το 1928. Συχνά αναφέρεται ως η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε σε ηλεκτρική καρέκλα. Δεν ήταν όμως, καθώς το 1899, είχε εκτελεστεί στις ίδιες φυλακές  (Sing Sing) η Martha M. Place.

Η – θρυλική – φωτογραφία του Tom Howard, ενός φωτογράφου της Chicago Tribune, η οποία ελήφθη λίγες στιγμές πριν την εκτέλεση, έμελλε να της προσφέρει μια ιδιότυπη μορφή αθανασίας…

Μια ερωτική περιπέτεια της Ruth Snyder, καταλήγει στο φόνο, και η ίδια με την σειρά της στην ηλεκτρική καρέκλα. Και μια φωτογραφία της εκτέλεσής της που την αποθανατίζει πάνω στην ηλεκτρική καρέκλα λίγα λεπτά πριν τον θάνατό της, μετασχηματίζεται σε ερώτημα για την πολιτική διαχείριση του θανάτου και της ιδιωτικής ζωής.

Ένα ερώτημα ορίων είναι και μια ιστορία που συνεχίζεται, για αυτό είναι και ;ένα ερώτημα διαρκές…

Ο ολοκληρωτισμός μιας φωτογραφίας είναι δυνατόν να μετατρέψει το πάθος σε τέχνη, το αποτρόπαιο σε έκθεμα – θέαμα, τον θάνατο σε μια παραμορφωμένη αθανασία;

Ποιο στόμα θα μεταμορφώσει την απώλεια σε μια περιπέτεια των γκαλερί, ποιο χέρι έχει την δύναμη να σηκώσει το σεντόνι και να αποκαλύψει το ανομολόγητο;

Ο χρόνος – άχρονος και η περίπτωση με τη φωτογραφία της Snyder, αν προσπεράσουμε το cult της εικόνας, είναι μια χωρίς συναίνεση και άνευ όρων παράδοση στην τέχνη της φωτογραφίας.

Η Snyder, όμως, δεν είναι όπως οι ήρωες της Nan Goldin, ούτε έχει τη δυνατότητα της αμήχανης αποδοχής των ηρώων της Diane Arbus, όπως επίσης και δεν λειτουργεί με την συναίνεση και τη γνώση της αυτο-έκθεσης της Frida Kahlo.

Ακόμη περισσότερο, είναι ένα προϊόν ηδονοβλεψίας, της απαίτησης ενός ακροατηρίου να κοιτάξει σε ότι πιο προσωπικό, σε ότι πιο κρυφό, χωρίς όμως να βιώσει, χωρίς να αγγίξει, να γευτεί και να ακούσει

– μιλώ για εκείνο που πάντα είχε κατά νου η Marina Abramović, ότι δηλαδή η τέχνη είναι εμπειρία, συμμετοχή και πράξη.

Από απόσταση και χωρίς συναίσθημα δημιουργούνται έργα τέχνης που καλούνται να υποκαταστήσουν την εμπειρία, την μέθεξη, τον πόνο, την απώλεια, τον τραγικό ορισμό, τη χαρά της ζωής, το καθημερινό και το επιθυμητό.

Δεν αναζητάμε ακροατήρια που να χειροκροτούν ατσαλάκωτα αλλά που να έχουν την ανάγκη του βιωμένου, της συμμετοχής, της έκθεσης, της συναισθηματικής εμπλοκής με τον δημιουργό και το έργο του.

Ruth Snyder: μια ενδιαφέρουσα, πιθανώς, ιστορία, και μια φωτογραφία – προϊόν μιας μελαγχολικής απαίτησής μας, “εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή”…

worldcity

Ο ολοκληρωτισμός μιας φωτογραφίας είναι δυνατόν να μετατρέψει το πάθος σε τέχνη, το αποτρόπαιο σε έκθεμα – θέαμα, τον θάνατο σε μια παραμορφωμένη αθανασία;