Ανεξάρτητες Εργαζόμενες στη βιομηχανία του σεξ, στη πόλη του Μεξικού

“κάνουμε κομμάτια την πατριαρχία, τους θεσμούς, τη γραφειοκρατία,

τη διαφθορά, τη διπλή ηθική , το απαγορευμένο …”

«Ο δρόμος ανήκει σε αυτές που τον δουλεύουν»

–

Γεωγραφίες των αντιστάσεων – ο κόσμος των κινημάτων

περιοδικό “Αλάνα”

–

Ανεξάρτητες Εργαζόμενες στη βιομηχανία του σεξ, στη πόλη του Μεξικού

τη συνέντευξη πήρε ο Σαντιάγο Ρομάv για την “Αλάνα”, Νο8 – Μαίος 2008

[worldcity: ευχαριστώ την Α. Κ. για το έντυπο υλικό της ανάρτησης]

–

“το πεπρωμένο μας ανήκει, υπερασπιζόμαστε τον αγώνα μας και πάνω από όλα την αξιοπρέπειά μας,
κάνουμε κομμάτια την πατριαρχία, τους θεσμούς, τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, τη διπλή ηθική , το απαγορευμένο …”

Είμαστε ανεξάρτητες, πλέον δεν εξαρτόμαστε από τους νταβατζήδες, από άλλους ανθρώπους για να κάνουμε τη δουλειά μας . Το πεπρωμένο μας ανήκει, υπερασπιζόμαστε τον αγώνα μας και πάνω από όλα την αξιοπρέπειά μας . Σε αυτό το κοινωνικό πλέγμα, οι εργαζόμενες στη βιομηχανία του σεξ κάνουμε κομμάτια την πατριαρχία, τους θεσμούς, τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, τη διπλή ηθική , το απαγορευμένο …

Η κάθε μία από εμάς έχει μια περίπλοκη ιστορία, οι συνθήκες είναι δύσκολες. Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Αναγνωρίζουμε τη δουλειά μας , ως εργαζόμενες στη βιομηχανία του σεξ, όπως οποιαδήποτε δουλειά. Υπάρχουν συντρόφισσες που έφτασαν από την επαρχία και δεν είχαν άλλη εναλλακτική παρά να δουλέψουν στον δρόμο. Πολλές έφτασαν μόνες από την Τσιάπας, την Οαχάκα, τη Βερακρούς και επέστρεψαν σπίτι τους νεκρές.

“μαθαίνουμε ότι είμαστε το αποτέλεσμα ενός συστήματος που μιλάει για ισότητα, ενώ ισότητα δεν υπάρχει”

Για τον περισσότερο κόσμο είμαστε “Οι πουτάνες” και για να αλλάξει αυτό είναι πολύ δύσκολο. Είχαμε πολλές τύψεις που δουλεύαμε στον δρόμο και αυτό μας επιβάρυνε πολύ, συναισθηματικά και ψυχολογικά. Σκεφτόμασταν ότι δεν έχουμε δικαιώματα, ότι είμαστε χαμένες, ότι μας απαξίωνε κοινωνικά ο κόσμος. Αλλά μαθαίνουμε ότι είμαστε το αποτέλεσμα ενός συστήματος που μιλάει για ισότητα, ενώ ισότητα δεν υπάρχει.

“ο αγώνας μας είναι δίκαιος. Απαιτούμε να μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό και αξιοπρέπεια – απαιτούμε να αναγνωριστεί η δουλειά μας”

Είμαστε στιγματισμένες. Οι περισσότερες από εμάς κάνουμε διπλή ζωή, έχουμε δύο ονόματα, το πραγματικό και αυτό που χρησιμοποιούμε στον δρόμο. Στις διαδηλώσεις πάμε με τα πρόσωπα καλυμμένα. Μας έχουν αποκλείσει, δεν μας έπαιρναν υπόψη μέχρι σήμερα που αρχίσαμε να αγωνιζόμαστε και δεν θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν σαν μια ευάλωτη ομάδα, θέλουμε να μας δώσουν ό,τι δικαιούμαστε. Στο Σύνταγμα λέει ότι έχουμε δικαίωμα στην υγεία, την εργασία, την κατοικία, και αυτά ζητάμε. Ο αγώνας μας είναι δίκαιος. Απαιτούμε να μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Απαιτούμε να αναγνωριστεί η δουλειά μας.

Αρχίσαμε λίγες και σιγά σιγά μεγαλώσαμε πολύ σαν ομάδα. Έχουμε δυναμώσει πολύ. Κάνουμε σεμινάρια , μαθαίνουμε για τα δικαιώματά μας και για ζητήματα δικαιοσύνης . Κάνουμε τεστ “Παπανικολάου ” και εξετάσεις για AIDS. Προσέχουμε πολύ, χρησιμοποιούμε πάντα προφυλακτικό και δεν αφήνουμε τους πελάτες να μας φιλάνε. Κάνουμε συμφωνία με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου για τις περιπτώσεις που ο πελάτης γίνεται επιθετικός. Όλα αυτά μας περιορίζουν πολύ στη δουλειά μας, δεν έχουμε την ίδια ζήτηση που έχουν άλλες κοπέλες, που αποδέχονται κι άλλα πράγματα.

“από τότε που οργανωθήκαμε, βασικά μάθαμε ότι κανείς δεν μας αντιπροσωπεύει, δεσμευθήκαμε ότι θα είμαστε ανεξάρτητες”

Από τότε που οργανωθήκαμε, βασικά μάθαμε ότι κανείς δεν μας αντιπροσωπεύει, δεσμευθήκαμε ότι θα είμαστε ανεξάρτητες. Κάνουμε συναντήσεις, καμιά μας δεν αποφασίζει από μόνη της , παίρνουμε υπόψη η μία την άλλη. Αποφασίζουμε με ψηφοφορία, αλλά το πιο σημαντικό είναι η συμμετοχή στην απόφαση. Μάθαμε να σεβόμαστε τη διαδικασία της κάθε μιας από εμάς. Μερικές πάμε πιο γρήγορα, άλλες πιο αργά, δεν έχουμε ηγεσίες, αλλά αναγνωρίζουμε τη συμβολή κάποιων συντροφισσών που δίνουν πολύ χρόνο , αλλά δεν μας αντιπροσωπεύουν, συνεχίζουμε να είμαστε ανεξάρτητες συντρόφισσες.

“Οι γυναίκες λέμε όχι, στην αυταρχικότητα, στη πατριαρχία, στην εκμετάλλευση και στον καπιταλισμό”

Στην Πόλη του Μεξικού, όπου ζούμε, υπάρχουν οι τσατσάδες και έπρεπε να τις πληρώνουμε για να μη μας ενοχλούν. Αν κερδίζαμε 280 πέσος, τα 150 τα δίναμε στην τσατσά. Είναι μια μαφία και, παρότι δεν μπορούμε να αποδείξουμε τη σχέση που έχουν με την αστυνομία, το ξέρουμε ότι έτσι είναι, το βλέπουμε, το ζούμε. Υπάρχουν αστυνομικοί που μας λένε: “Δώσε μου 100 πέσος και δουλεύεις” ή “Όταν σε λιγάκι βγεις, πάμε στο ξενοδοχείο”. Όσες δεν θελήσαμε να πληρώσουμε, τη βάψαμε. Κάθε μέρα υπάρχουν περιπολίες, μας κυνηγάνε, δεν μας αφήνουν να δουλέψουμε, πρέπει να κρυβόμαστε. Υπάρχει πολλή αστυνομική καταστολή, μας τιμωρούν. Μας φυλακίζουν και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειές μας.

“θέλουμε, επίσης, να νιώθουμε σαν συντρόφισσες, δεν είναι μόνο η δουλειά, ανοίγουμε χώρους, μοιραζόμαστε κι άλλα πράγματα”

Προσπαθούμε να έρθουμε σε συμφωνίες με τους γείτονες.  Μιλάμε μαζί τους, δημιουργούμε φιλίες. Μιλάμε με τις κυρίες της γειτονιάς, τους εξηγούμε ότι είμαστε γυναίκες, μητέρες που δεν έχουμε άλλη εναλλακτική και ότι δεν παίρνουμε ναρκωτικά, δεν πίνουμε και δεν κλέβουμε. Υπάρχουν γειτόνισσες που καταλαβαίνουν ότι κάνουμε με διαφορετικό τρόπο τη δουλειά και μας δίνουν την άδειά τους να δουλέψουμε εκεί.

Κάνουμε δημόσιες εκδηλώσεις, όπως στις 15 του Σεπτέμβρη που γιορτάσαμε την Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Ήταν μια εκδήλωση καταγγελίας για εμάς, τις ανεξάρτητες. Επίσης, στις 2 του Νοέμβρη, την Ημέρα των Νεκρών, τιμήσαμε τις νεκρές μας σε ένα ανοιχτό μέρος μαζί με τους γείτονες . Και στις 25 του Νοέμβρη, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Κατά της
Βίας Ενάντια στις Γυναίκες, φτιάξαμε φαγητό, δώσαμε συνέντευξη Τύπου και μετά χορέψαμε.

Θέλουμε, επίσης, να νιώθουμε σαν συντρόφισσες, δεν είναι μόνο η δουλειά, ανοίγουμε χώρους, μοιραζόμαστε κι άλλα πράγματα.

“Ήδη έχουμε πλησιάσει άλλα κινήματα και, όταν μιλάμε μαζί τους, καταλαβαίνουμε ότι είναι το ίδιο, ότι όσα διεκδικούμε είναι κοινά για όλα τα κοινωνικά κινήματα. Είμαστε αλληλέγγυες μαζί τους και έχουμε μάθει πολλά από άλλες οργανωμένες ομάδες. Πιστεύουμε ότι όλα τα κινήματα ξεκινούν από ανάγκη…”

»Επιπλέον, βγάζουμε ένα φυλλάδιο που ονομάζεται “Τα Γοβάκια”. Είναι κάτι σαν ένα δίκτυο επικοινωνίας, γιατί μας ξεφεύγουν κάποια πράγματα, και γι’ αυτό φτιάξαμε αυτό το φυλλαδιάκι. Όταν αναφερόμαστε στα “γοβάκια” , εννοούμε αυτή τη θηλυκή εικόνα που έχει λιγάκι να κάνει με τη δουλειά μας, με το πώς μας βλέπουν.

Εμείς έχουμε αλλάξει πολύ αυτό το κομμάτι της δουλειάς. Το πώς εμείς βλέπουμε τους εαυτούς μας. Πλέον δεν ντυνόμαστε τόσο “πληθωρικά” και δίνουμε άλλο περιεχόμενο στη δουλειά μας. Ήδη έχουμε πλησιάσει άλλα κινήματα και, όταν μιλάμε μαζί τους, καταλαβαίνουμε ότι είναι το ίδιο, ότι όσα διεκδικούμε είναι κοινά για όλα τα κοινωνικά κινήματα. Είμαστε αλληλέγγυες μαζί τους και έχουμε μάθει πολλά από άλλες οργανωμένες ομάδες. Πιστεύουμε ότι όλα τα κινήματα ξεκινούν από ανάγκη. Εμάς μας αντιμετωπίζουν ρατσιστικά. Όταν στις συναντήσεις μιλάμε γι’ αυτά τα πράγματα, για τον ρατσισμό που υποφέρουμε, για τον αποκλεισμό, είναι σαν να μην υπάρχουμε, θα ήθελαν vα μας εξαφανίσουν και μοιάζει πολύ με αυτό που γίνεται με τους ιθαγενείς λαούς. Δεν υπάρχουν, δεν έχουν δικαιώματα.

“Όταν θέλουμε κάτι και αγωνιζόμαστε γι’ αυτό, το πετυχαίνουμε. Και έχουν συμβεί πολλά πράγματα που μας ξεπερνάνε, που μας εκπλήσσουν”

Μας συμπεριφέρονται όπως και στους ιθαγενείς, δεν έχουμε δικαιώματα. Λένε ότι μας ανέχονται, αλλά δεν θα σεβαστούν τα δικαιώματά μας για τον απλό λόγο ότι είμαστε «οι πουτάνες». Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να έχουμε συνδικάτο. Γιατί; Μερικές φορές αναρωτιόμαστε αν ζητάμε πολλά. Και αποφασίσαμε πως όχι. Όχι! Όταν θέλουμε κάτι και αγωνιζόμαστε γι’ αυτό, το πετυχαίνουμε. Και έχουν συμβεί πολλά πράγματα που μας ξεπερνάνε, που μας εκπλήσσουν.

Las Zapatillas: Ο δρόμος ανήκει σε αυτές που τον δουλεύουν
Το όνομα του φυλλαδίου μας “Las Zapatillas” έχει επίσης να κάνει με τους Ζαπατίστας. Καταλάβαμε ότι υπάρχει σχέση, πολλά πράγματα είναι κοινά. Όταν αγωνιζόμαστε για κάτι, όταν απαιτούμε κάτι, προχωράμε στον ίδιο δρόμο. Το φυλλάδιο «Τα Γοβάκια» πηγάζει από τις διεκδικήσεις της εποχής του Εμιλιάνο Ζαπάτα: «Η γη ανήκει σ’ αυτόν που τη δουλεύει». Για μας το αντίστοιχο είναι: «Ο δρόμος ανήκει σε αυτές που τον δουλεύουν».

Πηγάζει επίσης από τις διεκδικήσεις της Πρώτης Διακήρυξης της Ζούγκλας Λακαντόνα, από τους σύγχρονους Ζαπατίστας. Η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η διάσωση των προσωπικών μας εγγυήσεων, όπως το δικαίωμα στην υγεία, τη ζωή, την εργασία, είναι οι σημαίες που τόσο οι Ζαπατίστας του πριν όσο και οι σημερινοί, αλλά σήμερα επίσης και τα “Γοβάκια”, συνεχίζουμε να διεκδικούμε.

–

Αφηγούνται οι εργαζόμενες στη βιομηχανία του σεξ στο Απισάκο, πολιτεία Τλαξκάλα

«Με λένε Μαρισέλα και είμαι από τη Βερακρούς. Έχω 30 χρόνια. που δουλεύω στον δρόμο. Η ζωή μου είναι θλιβερή. Υπέφερα πολλά βασανιστήρια.

Πριν δεν ήμασταν οργανωμένες, δεν ξέραμε πώς να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Δεν μας άφηναν να περπατάμε στους δρόμους, δεν μας άφηναν να δουλεύουμε. Δίναμε χρήματα στους αστυνομικούς για να μας αφήνουν να δουλέψουμε. Μας έβγαζαν από την πόλη και μας βίαζαν. Μας έπιαναν και μας έκλειναν στη φυλακή, μας εξευτέλιζαν, μας έβαζαν μαζί με κοινούς εγκληματίες, μας έκαναν μπάνιο με κρύο νερό. Μας έκαναν ηλεκτροσόκ και έλεγαν “βγήκαμε να της δώσουμε ένα ζεσταματάκι”.

Μας έβγαζαν από τα κελιά και πλάγιαζαν μαζί μας χωρίς προφυλακτικό. “Σκότωσέ τες”, έλεγαν, “να σκοτώνεις μία από αυτές είναι σαν να σκοτώνεις σκυλί”».

Στις 22 του Δεκέμβρη του 2005 ήρθαν η τοπική και η δημοτική αστυνομία στα σπίτια που δουλεύαμε και τα σφράγισαν. Μας πήγαν στη φυλακή, μας ξεγύμνωσαν, μας πήραν φωτογραφίες, μας τράβηξαν από τα μαλλιά, μας πρόσβαλαν. Μας κατηγόρησαν για πορνεία. Η δουλειά δεν είναι αδίκημα, σύμφωνα με το Σύνταγμα iης χώρας. Τότε αποφασίσαμε να οργανωθούμε για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας. Αναζητήσαμε βοήθεια από άλλες κοινωνικές οργανώσεις.

»Στις 31 του Αυγούστου του 2007 ήρθαν και πάλι η τοπική και η ομοσπονδιακή αστυνομία. Ήρθαν με τα πρόσωπα καλυμμένα, ντυμένοι με μαύρες και μπλε στολές. Έκλεισαν τους δρόμους, έβαλαν ελεύθερους σκοπευτές και πυροβόλησαν έξι-εφτά φορές στον αέρα, σαν να είχαν να κάνουν με κακοποιούς. Εξέτασαν εννέα από εμάς, μας ξεγύμνωσαν, μας έβαλαν να γονατίσουμε. Έβαλαν ναρκωτικό στα πράγματά μας και μας κατηγόρησαν για χρήση. Κάναμε τοξικολογικές εξετάσεις και βγήκαν όλες αρνητικές. Ο δήμαρχος Ρέγιες Λουίς Πένια, είναι νταβατζής, δεν χορταίνει με τίποτα, έχει νέες γυναίκες που τις εκδίδει σε άλλες πόλεις. Μεγάλη επιχείρηση.

Δεν ξέρουμε να γράφουμε ούτε να διαβάζουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε άλλη δουλειά. Δεv υπάρχουν δουλειές που να πληρώνονται αξιοπρεπώς. Είμαστε μάνες” μόνες. Είναι μια δουλειά σαν τις άλλες. Τη γεννά η ακραία φτώχεια που υπάρχει στη χώρα μας. Μια χώρα πολύ πλούσια, ο πλούτος όμως συγκεντρώνεται σε κάποιους λίγους, στην ίδια την κυβέρνηση, στους καπιταλιστές. Αγωνιζόμαστε γιατί είμαστε φτωχές. Να γίνουν παράδειγμα οι αγώνες μας, γιατί είναι αγώνες δίκαιοι. Χαιρόμαστε πολύ που θα μάθουν γι’ αυτούς και σε άλλες χώρες.

μετάφραση: Ε.Ν

————————–

Ύμνος των Ανεξάρτητων Εργαζομένων στη βιομηχανία του Σεξ, Πόλη του Μεξικό

Δεν είμαστε μάγισσες, ούτε γόησσες αλλά δεν είμαστε ούτε σειρήνες.

Είμαστε γυναίκες σαν όλες τις άλλες είμαστε εμείς και όχι η οποιαδήποτε.

Μας αρέσουν τα ίδια πράγματα που αρέσουν σε όλο τον κόσμο.

–

Ήδη το είπε η μεγάλη Sor Jυana*

Ποια άλλη να κατηγορήσουμε;

–

Αυτή που αμαρτάνει για την πληρωμή ή αυτόν που πληρώνει για να αμαρτήσει;

Αυτή που γαμιέται για τα ναρκωτικά ή αυτόν που δίνει ναρκωτικά για να γαμήσει;

Αυτή που όλη την ημέρα την ενοχλούν ή αυτόν που ενοχλεί για να ενοχλήσει;

ή την ενοχή που είναι ενοχή και δεν ξέρει ποια να κατηγορήσει;

Δεν είμαστε άγιες, ούτε είμαστε πράγματα αλλά ούτε κι επικίνδυνες.

Είμαστε γυναίκες από σάρκα και οστά, έχουμε αυτό, έχουμε τ’ άλλο

θέλουμε, μεταξύ των άλλων, να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας.

–

Ήδη το είπε η χειρότερη απ’ όλες .

Ποια άλλη να κατηγορήσουμε;

–

Τη γυναίκα επειδή αφήνεται ή αυτόν που αφήνει τη γυναίκα;

Την τσατσά επειδή εκμεταλλεύεται ή τον νταβατζή που εκμεταλλεύεται;

Την ηθική επειδή λυγίζει ή αυτόν που λυγίζει την ηθική;

ή τους εταίρους της βρόμικης, ψεύτρας κοινωνίας;

Να μας αφήσουν να γυρνάμε ελεύθερες στους δρόμους.

Γιατί, ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα μας εξαγοράσουν.

Γιατί από σήμερα θα μας σέβονται, είμαστε ελεύθερες και θέλουμε να δουλέψουμε.

Γιατί θα σεβαστούν όλα μας τα δικαιώματα.

Ζήτω οι γυναίκες, ζήτω η ελευθερία μας

Να μας αναγνωρίσουν, να μας σεβαστούν.

—

—

–

* Sor Juana lnes de la Cruz: Μεξικανή ποιήτρια, φεμινίστρια και μοναχή του 18ου αιώνα.
-
επιλογή - μετάφραση Ελπίδα Νίκου